Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ ΠΡΟ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΤΗΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗΣ



Οι Γερμανοί ως εξόχως πρακτικοί άνθρωποι , απεχθανόμενοι επιμελώς τις αιθεροβατικές αδολεσχίες , κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου εφήρμοσαν μία ιδιάζουσα και ευφυέστατη τακτική σε θέματα πυρασφαλείας στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως . Φρόντισαν να αναλάβουν την πυρασφάλεια , ομάδες κρατουμένων  καταδικασθέντων για πράξεις μανιώδους εμπρησμού . Οι πυρομανείς επιφορτίστηκαν για την ασφάλεια της αποτροπής εκσπάσεως πυρκαγιάς , με την πικρή υπενθύμιση , ότι σε περίπτωση περιστατικού εκδηλώσεως εστίας φωτιάς , θα  ήταν αποκλειστικώς υπεύθυνοι και θα εκολάζοντο αυστηρώς . Το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό . Ουδέποτε σημειώθηκε σοβαρό περιστατικό πυρκαγιάς ή εμπρησμού στις εγκαταστάσεις καταυλισμών και βιομηχανικών μονάδων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως .Το πρωτότυπο μέτρο απέδωσε και οι παθιασμένοι  πυρομανείς μεταβλήθηκαν σε άψογους , προληπτικούς πυροσβέστες ..Σε Παναγίες..

Αν ο δικαστής σε μία δημοκρατία επιφορτίζεται τον ρόλο του φαρμακοποιού , του εκτελεστή συνταγών , προκύπτει το εύλογο ερώτημα ποιός διαδραματίζει τον ρόλο του ιατρού που γράφει τις συνταγές , δηλαδή τους νόμους . Αυτός που θα πιστέψει στην ουτοπική και σουρρεαλιστική θεωρία της διακρίσεως των εξουσιών και θα  απαντήσει ότι τους νόμους- συνταγές  παρασκευάζει η ανεξάρτητη νομοθετική αρχή , θα αποδείξει πέραν της δαψιλούς αφελείας του και την εκπληκτική απόσταση του από το ωμό πολιτειακό γίγνεσθαι. Και στην δημοκρατία η εκτελεστική αρχή πρακτικώς πηδαλιουχεί την περίφημη νομοθετική , άρα και την δικαστική . Το Κοινοβούλιο είναι το φύλλο συκής για την σύγχρονη ψιμυθίωση της μεγαλύτερης πολιτικής απάτης της ιστορίας , της δημοκρατίας . Με την σοφή συμπλήρωση της πλούσιας εμπειρίας των δύο τελευταίων αιώνων , ότι στην δημοκρατία κυρίαρχη εξουσία είναι η πλουτοκρατική ολιγαρχία , η οποία ελέγχει ασφυκτικά την διαμόρφωση της εκτελεστικής αρχής , δια της οικονομικής ποδηγετήσεως των κομματικών σχηματισμών , που δεν αποτελούν τίποτα άλλο από επιχειρηματικές ,κομπιναδόρικες αιχμές της . Είμαι έτοιμος να παραδεχθώ τον χρυσό κανόνα της δημοκρατίας , δανεισμένο από τα λαικά γυφτοπανηγύρια .. Όποιος πληρώνει τον βιολιτζή , διαλέγει και το τραγούδι και καθοδηγεί τα βήματα του χορού ..Η δημοκρατία είναι μία εκτέλεση  μουσικής παραγγελιάς για την επίδειξη αλαζονείας  κλεφτοπορτοφολάδων .

Επιθυμώ να ερεθίσω μαυλιστικά , τα ιστορικά , καλλιτεχνικά αντανακλαστικά σας . Στην δεκαετία του 1920 στην ταραχώδη Γερμανία του μεσοπολέμου σημειώνει εντυπωσιακή άνοδο ο περίφημος εξπρεσσιονιστικός κινηματογράφος . Ο Fritz Lang θα επινοήσει στην μακάβρια μορφή του Doktor Mabuse , έναν παράφρονα αλλά και ιδιοφυή εγκληματία , ο οποίος με την φοβερή υπνωτιστική του δεινότητα ,και με το επιστημονικό , χημικό οπλοστάσιο της ψυχιατρικής του επιστήμης , θα καταφέρει να δημιουργήσει ομάδες πιστών του θιασωτών , οι οποίες θα κυριαρχήσουν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα , στις τράπεζες , στον τύπο , στα κόμματα , στην αστυνομία  και εκτελώντας ακούσια την δαιμονική του θέληση , θα εξασφαλίσουν την πλήρη κυριαρχία του σε ένα αστικό, διεφθαρμένο κράτος . Η κυριαρχία αυτή , κρατάει 12 ώρες . Το σύστημα του στηριγμένο σε μία απάτη καταρρέει στον κοχλία του γενικευμένου κοινωνικού χάους . Εντοπίζεται τελικά το μυστικό στρατηγείο του μεγαλοφυούς εγκληματία , στήνεται μία γιγαντιαία αστυνομική επιχείρηση για την σύλληψη του , φονεύονται οι επιτελείς του . Ο ίδιος ο Mabuse διαφεύγει και εξαφανίζεται..

 Οι επικρατέστερες μυθοπλαστικές εκδοχές για την κατάληξη του δόκτορος Mabuse είναι δύο . Η πρώτη τον θέλει , να τον ανακαλύπτουν μετά από δεκαετίες σαν τρόφιμο φρενοκομείου . Η δεύτερη και πιο πειστική  ,τον επισημαίνει μετά από μερικές ημέρες , κατόπιν της εξουδετερώσεως του στρατηγείου του , στην λαμπρή θέση του αρχηγού της Αστυνομίας . Όμως η  συμμαχία με τον διάβολο , με δέλεαρ το κέρδος , διαρκεί τόσο , όσο χρόνο χρειάζεται ο φιλοπαίγμων διάβολος για να αποσύρει την δόλια υπογραφή του . Και αυτό συνήθως συμβαίνει δύο λεπτά προ της δωδεκάτης , νυχτερινής ώρας . Σε απόσταση καυτής , φιλήδονης αναπνοής προ του σαρωτικού ολέθρου .

Κάποτε στην μεταπολεμική Γαλλία , ένας περιβόητος κλέφτης πολύτιμων χρυσαφικών , ένας δημοφιλής φαντομάς , για πολλά χρόνια κατόρθωνε να παραμένει ασύλληπτος από τις διωκτικές αρχές , εφαρμόζοντας έξυπνα σχέδια διαφυγής μετά από τις επικές κλοπές του στα πλουσιότερα κοσμηματοπωλεία των Παρισίων . Την μέθη του ρίσκου και του κινδύνου την είχε βαθιά στο αίμα του . Κάποια στιγμή , μετά από πολλά χρόνια , στην διάρκεια μία θεαματικής κλοπής σε ένα Μουσείο αφρικανικών διαμαντιών στο Παρίσι ,οι αστυνομικοί κατάφεραν να τον εγκλωβίσουν . Πριν συλληφθεί ο ευφυής κλέπτης , μπροστά στους άναυδους αστυνομικούς που τον είχαν περικυκλώσει , αντί να βγάλει  πιστόλι από το παλτό του , βγάζει μία φιάλη σαμπάνιας και αποτείνεται με ιπποτικό τρόπο στους αστυνομικούς...

 ...Μπράβο σας , με πιάσατε επιτέλους , κερνάω σαμπάνια  πριν μου φορέστε χειροπέδες, το υπέροχο παιγνίδι μαζί σας ήταν απολαυστικό , νικήσατε τελικά και σας το αναγνωρίζω..Ας πιούμε σαν παλιοί καλοί συμπαίκτες και εν συνεχεία σας ακολουθώ.. .

Αιφνιδιαστική αλλαγή σκηνικού και εποχής . Στα 1896  στα προεόρτια των Ολυμπιακών αγώνων των Αθηνών ,ο θρυλικός αστυνομικός διοικητής Μπαιρακτάρης δίνει εντολή στους χωροφύλακες να μαζέψουν προληπτικά όλους τους σεσημασμένους κλέφτες της Αττικής στην Πνύκα . Όπερ και εγένετο . Ο αστυνομικός διοικητής θέλοντας να αποτρέψει κρούσματα κλοπών σε βάρος των ημεδαπών και ξένων επισκεπτών των αγώνων , απευθύνεται στα κλεφτρόνια και τους λέει....

..Θα πατάξω αμείλικτα οποιαδήποτε προσπάθεια παρενοχλήσεως των επισκεπτών . Σας προειδοποιώ αυστηρά , το  διεθνές κύρος της Ελλάδος πρέπει να μείνει αλώβητο...

Τότε , ξαφνικά ένας περιβόητος αρχικλέφτης , εν αμαρτίαις γηράσας , θυμωμένος και έξαλλος απαντά στον Μπαιρακτάρη...

..Κύριε Διοικητά , Ντροπή σας . Ξεχάσατε ότι είμαστε πρώτα Έλληνες και μετά κλέφτες...

Και πράγματι οι κλέφτες τήρησαν την ένθερμη , πατριωτική υπόσχεση τους και δεν σημειώθηκαν παράνομες πράξεις στην διάρκεια των πρώτων μοντέρνων ολυμπιακών αγώνων .

Οι λωποδύτες εκείνης της εποχής τήρησαν τον λόγο τους , έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα . Είχαν μπέσα . Τα χρόνια και οι αιώνες περνούσαν από τότε βασανιστικά , λουσμένα με τα πορφυρά χρώματα τραγωδιών που ξετυλίχθηκαν στην τρυφερά σκιά του βαθυκύανου , γαλανού , αττικού ουρανού . Τα ήθη και τα έθιμα άλλαξαν , ακόμα και η σύνθεσις  στην επαγγελματική  τάξη των κλεπτών , ληστών και λωποδυτών .

Όποιος αναμένει την ίδια ιστορική απάντηση , σε μία ενδεχόμενη σύναξη προληπτικής συλλήψεως  των μοντέρνων ληστοσυμμοριτών στην διασταύρωση των λεωφόρων Βασ . Σοφίας και Αμαλίας , ή απατά ή απατάται ...

              Απόστολος Λαγός

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού


Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ - Dr Otto Dietrich



…Τίποτε δεν είναι πιο αυτονόητο από το ότι η κρίση την οποία διερχόμαστε σήμερα, είναι αναγκαστικά και κρίση της Ατομικιστικής Φιλοσοφίας. Και όπως η ίδια η ζωή δημιουργεί νέους προσανατολισμούς, απομακρύνεται από τη θεοποίηση του ατόμου και ωθείται προς την Κοινότητα, το ίδιο πρέπει να συμβεί και στον πνευματικό βίο γενικότερα και στη Φιλοσοφία ειδικότερα, εάν βέβαια αυτή θέλει να συνεχίσει να υπάρχει και στη νέα ζωή…

…Εννοιολογικά, ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από το ότι ζει σε Κοινότητα με τους άλλους, και η ζωή του εκτυλίσσεται μόνο μέσα στους κόλπους της Κοινότητος…

…Τα πραγματικά δεδομένα που βρίσκουμε στον κόσμο δεν είναι άτομα-άνθρωποι, αλλά φυλές, λαοί, έθνη. Ο άνθρωπος ως άτομο είναι δυνατόν να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας των Φυσικών Επιστημών. Αντικείμενο γνώσης, όμως, των Πνευματικών Επιστημών είναι μόνο ως μέλος μιας Κοινότητος μέσα στην οποία η ζωή του γίνεται πράξη και αναπτύσσεται πρακτικά…

…Η καθολική σκέψη τοποθετεί ως ανώτατη αρχή την Κοινότητα με τον ίδιο τρόπο που ο Εθνικοσοσιαλισμός θεωρεί όχι το άτομο ή την ανθρωπότητα αλλά το λαό ως το μόνο οργανικό σύνολο που υπάρχει στην πραγματικότητα…

…η ανάπτυξη των δημιουργικών δυνάμεων και αξιών της προσωπικότητος μέσα στην Κοινότητα και προς όφελος της Κοινότητος, είναι το εξέχον ουσιώδες χαρακτηριστικό της εθνικοσοσιαλιστικής ιδέας… 

…η φυσική ελευθερία είναι η ελευθερία της προσωπικότητος του δημιουργικού για την κοινότητα ανθρώπου. Αυτήν την μοναδική αληθινή έννοια της ελευθερίας την είχε διδάξει ο Αριστοτέλης, ο οποίος αναγνώριζε την ελευθερία μόνο στο δημιουργικό άνθρωπο. Δημιουργικός μπορεί να είναι μόνο εκείνος, ο οποίος έχει συνείδηση των καθηκόντων του απέναντι στην κοινότητα, και ενεργεί σύμφωνα μ’ αυτά. Γι’ αυτό και η έννοια της ελευθερίας προϋποθέτει δέσμευση προς την Κοινότητα. Όποιος διαθέτει αυτό το αίσθημα της Κοινότητος και αναγνωρίζει τους ηθικούς του δεσμούς μ’ αυτήν, αυτός είναι ελεύθερος και αισθάνεται και τον εαυτό του ελεύθερο, γιατί η ελεύθερή του δράση δεν μπορεί ποτέ να κατευθύνεται εναντίον των κανόνων της Κοινότητος, αλλά βρίσκεται σε αρμονία μ’ αυτούς…

Ζούμε σε μια κοινωνία που θεωρεί ότι τίποτε δεν είναι χειρότερο από τον θάνατο, ούτε καν η σκλαβιά. Το λυπηρό είναι, ότι αυτός ο τύπος κοινωνίας είναι πάντοτε καταδικασμένος σε θάνατο. Αφού πρώτα υποδουλωθεί…

…κατά την φιλελεύθερη αντίληψη, ο πολιτικός άνδρας δεν είναι παρά ένας «μεταπράτης» ή ένας «διαχειριστής», το Κράτος θα θεωρηθεί, πρακτικά ως ένα εργαλείο της οικονομικής δραστηριότητας. Θα είναι ένα «ελαχιστοποιημένο κράτος», επιφορτισμένο αποκλειστικά με αστυνομικές δραστηριότητες, έλεγχο και καθορισμό νόμων. Το κράτος καλείται να «επιβλέψει» την υλική περιουσία των πολιτών, να «διαιτητεύει» σε περίπτωση συγκρούσεως, να επαγρυπνεί για την τήρηση των νόμων, να συνεισφέρει στη γενική ευημερία, διαχειριζόμενο τα δημόσια ή συλλογικά αγαθά, δηλαδή εκείνα τα αγαθά που δεν είναι δυνατόν να καταναλωθούν ατομικά… Για το φιλελευθερισμό, τίποτε δεν προκύπτει από τη συλλογική ή κρατική απόφαση. Όλα εξαρτώνται από οικονομικές συνθήκες. Το κράτος, μ’ άλλα λόγια, δεν έχει παρά οικονομικό λόγο υπάρξεως…

…Για το φιλελευθερισμό, οι λαοί και τα έθνη δεν είναι παρά δευτερεύουσες πραγματικότητες. Δεν είναι με κανέναν τρόπο αντικείμενα της οικονομικής σκέψεως. Τι «δι-εθνές» εμπόριο δεν είναι, στην πραγματικότητα, παρά ένα δι-εταιρικό εμπόριο. Η βελτίωση παρέχεται, ανεξαρτήτως εθνικών ή πολιτιστικών συνόρων, από μια συνεχώς εξαπλούμενη αγορά, που αγνοεί τις σχέσεις ισχύος και τις συλλογικές ιδιαιτερότητες. Για κάθε προϊόν, η «παγκόσμια» βελτίωση απορρέει αποκλειστικά από την τάση ισοτιμίας της τιμής των προϊόντων και των υπηρεσιών…

…Ο φιλελευθερισμός, ο οποίος παραμένει η κυρίαρχη ιδεολογία στο πεδίο των διεθνών ανταλλαγών δεν καταλήγει απλώς στην αλλοτρίωση της εθνικής ανεξαρτησίας. Επιφέρει και έναν διεθνή καταμερισμό εργασίας που κάνει εύθραυστες τις εθνικές οικονομίες τόσο στις χώρες του τρίτου κόσμου όσο και στις βιομηχανοποιημένες χώρες…

…Η εμπορική κοινωνία είναι μια κοινωνία, για την οποία κανείς δεν θέλει να πεθάνει, ούτε, γενικότερα, να εκπληρώσει καθήκοντα, για το θαυμάσιο λόγο ότι αυτή δεν κάνει να απορρέουν τα δικαιώματα από καθήκοντα και επειδή αυτή εθίζει τα μέλη της να σκέφτονται ότι τίποτε (και ιδίως η διάλυση της κοινωνίας) δεν είναι χειρότερο από το θάνατο. Ήδη από αυτό και μόνο η κοινωνία αυτή αυτοκαταδικάζεται. Μια κοινωνία που δεν είναι ικανή να σκεφτεί το θάνατό της, βρίσκεται ήδη έξω από η ζωή. Η εμπορική κοινωνία πέπρωται να πεθάνει διότι κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πεθάνει στη θέση της…

…Οι φιλελεύθερες κοινωνίες, ευνοώντας τον «ναρκισσισμό», ζουν σε ένα διηνεκές παρόν. Το άτομο δεν μπορεί να θέσει εαυτό σε προοπτική, διότι κάτι τέτοιο απαιτεί σαφή συνείδηση μιας κληρονομιάς και μιας εξαρτήσεως που δεν είναι δυνατό να γίνουν κατανοητές παρά συλλογικά…


Eθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού




Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

8,9 Νοεμβρίου 1923: Το Πραξικόπημα του Χίτλερ



Από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ''ΧΙΤΛΕΡ'', εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2017 - Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το κεφάλαιο "Und Ihr habt doch gesiegt" ("Και όμως νικήσατε"). Αφηγείται ο Γιόζεφ Μπέρχτολντ, Γκρούπεν-φύρερ (Gruppen-führer)  των SA και εκδότης της εφημερίδας Völkischer Beobachter, ο οποίος έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα

*οι φωτογραφίες είναι αυθεντικές από το βράδυ της 8ης και το πρωί της 9ης Νοεμβρίου


   «Ο Αδόλφος Χίτλερ επέλεξε την ημέρα της μεγάλης συγκέντρωσης του φον Καρ για την προσπάθειά του. Κατά τις 11 το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να είμαι έτοιμος για την Εθνική Επανάσταση.
  »Οι άνδρες μου έδωσαν έναν τελευταίο όρκο να υπηρετήσουν μέχρι θανάτου, εφόσον χρειαστεί, και πήραμε τις τελευταίες οδηγίες από τον διοικητή Γκαίρινγκ. Όλη μέρα ασχολήθηκα με τις ετοιμασίες και κατά τις έξι το απόγευμα συγκέντρωσα τα Τάγματα, έτοιμα για μια άμεση επέμβαση στο Τόρμπροϊ, απέναντι από το Στέρνεκερ-μπρόι. [...]
    »Ξεκινήσαμε την πορεία και πήραμε θέση κοντά στο μέρος όπου θα γινόταν η μεγάλη συγκέντρωση του Καρ. Είχε ήδη μαζευτεί υπερβολικά πολύς κόσμος που στριμωχνόταν· μια ομάδα αστυνομικών δίπλα μας δεν μπορούσε να βρει χώρο να σταθεί μέσα στην μπυραρία, και γι’ αυτό καθόταν απ’ έξω.
    »Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν η ώρα! Κραυγάζοντας τις διαταγές μου στους άνδρες μου, όρμησα εμπρός με το πιστόλι μου προτεταμένο. 
  »“Φύγετε από τη μέση ─εσείς εκεί!” φώναξα στους αστυνομικούς, που ασυναίσθητα οπισθοχώρησαν έκπληκτοι και απροετοίμαστοι, ενώ εμείς ορμήσαμε προς την είσοδο. Διέταξα τους άνδρες μου να καλύψουν όλα τα παράθυρα και τις εξόδους, ενώ εγώ με τους υπόλοιπους προχώρησα γρήγορα μέσα στην μπυραρία. 
    »Ο Χίτλερ ήταν ήδη εκεί. Μόλις μας είδε, μπήκε αμέσως επικεφαλής και μας οδήγησε γρήγορα και ήρεμα στον κεντρικό διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο βήμα. Το ακροατήριο αριθμούσε αρκετές χιλιάδες κόσμο. [...]

    »Η ξαφνική μας εμφάνιση εκεί μέσα προκάλεσε σύγχυση. Ο φον Καρ έμεινε άφωνος. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει, απαιτώντας να μάθει τι συνέβαινε. Γυναίκες λιποθυμούσαν· ο πανικός ήταν φανερός παντού. Εν τω μεταξύ, εμείς είχαμε ανέβει στο βήμα και ο Χίτλερ έκανε μια προσπάθεια να μιλήσει. Όμως, η ένταση ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσε ούτε να ακουστεί ούτε να γίνει κατανοητός. Τράβηξε, λοιπόν, το πιστόλι του και ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Το είχε στρέψει προς το ταβάνι και είχε πυροβολήσει. Αμέσως, επικράτησε σιωπή και τότε ακούστηκε η φωνή του να ανακοινώνει το τέλος τού Κόκκινου Καθεστώτος.
   »Ευθύς, κατέβηκε από το βήμα, για να μιλήσει επειγόντως με τον Δρ. φον Καρ. Αυτός μαζί με τον φον Λόσσοφ και τον Σάισσερ εξαφανίστηκαν σε ένα δωμάτιο πίσω, μαζί με τον Χίτλερ.
   »Κανένας μέσα στην μπυραρία δεν ήξερε τι προμήνυε όλο αυτό...
 »Έτσι, ο διοικητής Γκαίρινγκ ανέλαβε δράση. Ζήτησε την προσοχή του πλήθους, προχώρησε μπροστά και σύντομα κατάφερε να ηρεμήσει τη συνάθροιση. 
    »“Αυτή είναι μια εντελώς καινούργια αρχή,” φώναξε “εμείς θα ξαναχτίσουμε το Κράτος. Ο φον Καρ δεν θα πάθει κανένα κακό. Όλοι τον σεβόμαστε. Δεν πολεμάμε τον στρατό ούτε την αστυνομία, αυτοί είναι με το μέρος μας· πολεμάμε μόνο το εβραϊκό καθεστώς στο Βερολίνο”.
    »Η ανακοίνωσή του αυτή προκάλεσε θύελλα χειροκροτημάτων, που ξέσπασαν ξανά, όταν ο ομιλητής κατάφερε να προσθέσει:

    “Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα, γιατί είμαστε σίγουροι ότι οι επικεφαλής μας εδώ στη Βαυαρία θα μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από το Βερολίνο και τους Εβραίους. Η νέα κυβέρνηση θα σχηματιστεί από τους Χίτλερ, Λούντεντορφ, Πένερ και φον Καρ!” 



»[...]Τα Τάγματα Εφόδου στρατοπέδευσαν εκείνη τη νύχτα στον κήπο της Μπεργκερμπρόι. Είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους και με τις διμοιρίες της Bund Oberland και του Φράικορπς Ρόσμπαχ με αποτέλεσμα όλο το μέρος να μοιάζει με στρατόπεδο.


»Το πρωί της 9ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να καταλάβω τα Κεντρικά Γραφεία της Αστυνομίας. Η Reichskriegsflagge είχε καταλάβει, ήδη, το Αρχηγείο του Στρατού του Μονάχου. Όταν οι άνδρες μου και εγώ φτάσαμε, βρήκαμε τους αστυνομικούς οπλισμένους και έτοιμους να αντισταθούν, οπότε, για να αποφύγω την άμεση σύγκρουση, κατευθύνθηκα στο Rathaus (Δημαρχείο). Γνώριζα ότι εκεί μια συνεδρίαση βρισκόταν σε εξέλιξη. Άνοιξα με βία την πόρτα και, οπλίζοντας το πιστόλι μου, πληροφόρησα τους συγκεντρωμένους Συμβούλους, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές, ότι συλλαμβάνονται. Φοβισμένοι και ξαφνιασμένοι πετάχτηκαν όρθιοι. Τους μαζέψαμε και τους οδηγήσαμε έξω από την αίθουσα και το κτίριο, στη μεγάλη σκάλα. 
    Σε αυτό το σημείο, ανέλαβαν δράση οι υπόλοιποι άνδρες μου. Κάθε Σύμβουλος, συνοδευόμενος από δύο στρατιώτες, έμπαινε μέσα σε ένα φορτηγό. Εν τω μεταξύ, πλήθος κόσμου που είχε μαζευτεί στην πλατεία Μαρίενπλατς, υποδεχόταν τους συμβούλους με γιουχαΐσματα και βρισιές. Για την ακρίβεια, εμείς, τα Τάγματα Εφόδου, ήμασταν εκείνοι που έπρεπε να τους υπερασπιστούμε από την επίθεση του πλήθους. Διαφορετικά, θα είχαμε πραγματικές απώλειες. Ήταν πολύ δύσκολο να τους φορτώσουμε στα φορτηγά με ασφάλεια. Κι έτσι, πήγαμε στην Μπεργκερμπρόι και τους κλειδώσαμε όλους στο πίσω δωμάτιο, εκεί απ’ όπου ο Λούντεντορφ είχε αφήσει να φύγουν ο φον Καρ και οι σύντροφοί του εκείνη τη νύχτα.


  »Παρ’ όλο που ο Επίτροπος φον Καρ, ο φον Λόσσοφ, και ο Σάισσερ τον είχαν προδώσει, ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να καταλήξει η όλη κατάσταση σε σύγκρουση.
  »Αποφάσισε να συγκεντρώσει τους οπαδούς του από τις απομακρυσμένες περιοχές και να κάνει πορεία στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Κυβέρνηση θα κατέφευγε σε ένοπλη αντίσταση, όταν θα έβλεπε τη διάθεση του κόσμου.
    »Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις έντεκα. Μπροστά πήγαιναν δύο άνδρες με λάβαρα και πίσω από αυτούς, περπατώντας δίπλα δίπλα αλλά σε χαλαρή διάταξη, ακολουθούσαν ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ, ο Γκαίρινγκ και μερικοί άλλοι. Δώδεκα σειρές από τα Stosstrupp Hitler ακολουθούσαν, με αρχηγό εμένα τον ίδιο. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν τα SA, οι ενωμένες οργανώσεις και εκατοντάδες πολίτες, εργάτες και φοιτητές –όλοι φορώντας περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό– με την πρόθεση η συγκέντρωση να είναι μαζική. Καλέσαμε τους κατοίκους του Μονάχου να βγουν στον δρόμο. Να μη χρησιμοποιηθούν όπλα. Τα πάντα έπρεπε να τεθούν στη δοκιμασία της κοινής γνώμης.


  »Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλες οι γέφυρες και τα δημόσια κτίρια είχαν καταληφθεί από τον τακτικό στρατό, που είχε κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την ξαφνική λιποταξία τού Καρ. Παρ’ όλα αυτά, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Χιλιάδες στόματα τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια. Στη γέφυρα Λούντβιχς-μπρύκε στον ποταμό Ίζαρ, στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μας σημείο ελέγχου.
    »Υπήρχε αστυνομικός κλοιός στην αρχή της γέφυρας, από τη μια άκρη στην άλλη. Οι αστυνομικοί ήταν οπλισμένοι και φορούσαν κράνη. Βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτούς, όταν σήκωσαν τα όπλα τους. Ο Ούλριχ Γκραφ, ο σωματοφύλακας του Χίτλερ, φώναξε “Μην πυροβολείτε· ο Λούντεντορφ είναι μαζί μας”, οπότε κατέβασαν τα όπλα και εγώ όρμησα μπροστά μαζί με καμιά δεκαριά από τους άνδρες μου, και αμέσως τους αφόπλισα. Τους μεταφέραμε πάραυτα στην μπυραρία Μπεργκερμπρόι. Εγώ ο ίδιος τους συνόδευσα. Αφού τους αφήσαμε με ασφάλεια υπό επιτήρηση, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να πάρω πάλι θέση στην πορεία, η οποία είχε στο μεταξύ περάσει την πλατεία Μαρίενπλατς και είχε προχωρήσει έως τη Φελντχερνχάλε στην πλατεία Οντεόνσπλατς. Κόβοντας δρόμο, διέσχισα τρέχοντας την οδό Μαξιμίλιαν-στράσσε με κατεύθυνση την πλατεία Μαξ-Γιόζεφπλατς, και έφτασα ακριβώς τη στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε μόλις ξεπροβάλει ανάμεσα στη Φελντχερνχάλε και το Ρεζιντέντς. 
    »Ξαφνικά, όλα έδειχναν να επιβραδύνουν.
   »Αυτοί που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας είχαν αρχίσει να τραγουδάνε Oh Deutschland hoch in Ehren (Ω τιμημένη Γερμανία) και το πλήθος τούς συνόδευε με λαχτάρα, όταν ακούστηκε ο απαίσιος θόρυβος από ένα πολυβόλο! Το επόμενο δευτερόλεπτο επικράτησαν ο τρόμος, η αγωνία και η σύγχυση. Η πορεία διασπάστηκε και το πλήθος διασκορπίστηκε πανικόβλητο.
    “Τι στο καλό συνέβη;” ρώτησα.
    »Φαίνεται ότι μόλις η κεφαλή της πορείας έφτασε στην πλατεία, η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα είχε πάρει θέση πίσω τους. Σε όλη την περιοχή κοντά στη Φελντχερνχάλε είχαν πάρει θέση αστυνομικοί με αυτόματα όπλα. Όπως και προηγουμένως, κάποιος όρμησε μπροστά, φωνάζοντας: “Μην πυροβολείτε, ο Λούντεντορφ και ο Χίτλερ είναι μαζί μας!” Η απάντηση ήταν ένας καταιγισμός πυρών από τα σκαλιά της Φελντχερνχάλε. Ο σημαιοφόρος έπεσε βαριά πληγωμένος· ο διπλανός τού Χίτλερ χτυπήθηκε θανάσιμα, και καθώς έπεφτε νεκρός στο έδαφος, τον παρέσυρε, με αποτέλεσμα ο Αρχηγός να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο. Παντού άνθρωποι έπεφταν στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, ενώ τα όπλα συνέχιζαν να σκορπίζουν τον θάνατο και να δολοφονούν μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Ήταν μια τρέλα, μια σφαγή.
 »Ο Γκαίρινγκ και ο Γκραφ έπεσαν βαριά πληγωμένοι, δεκατέσσερεις νεκροί ποδοπατήθηκαν από το πλήθος που σκόνταφτε επάνω τους και έπεφτε κάτω· αίμα κυλούσε παντού πάνω στο γκρίζο πεζοδρόμιο. [...]


Το Πραξικόπημα του Μονάχου, ελαιογραφία του Schmitt, H. (fl.1940) 

 »Ζαλισμένοι και σοκαρισμένοι οι τραυματίες, ένας ένας σέρνονταν και με δυσκολία κατάφερναν να απομακρυνθούν. Κάποιος άρπαξε τη σημαία από το χέρι τού πεσμένου σημαιοφόρου. Ο οδηγός τού Χίτλερ κατάφερε με κάποιον τρόπο να τον βρει και με τα φρένα να στριγγλίζουν, έστριψε το αυτοκίνητο απότομα και το ακινητοποίησε δίπλα στον πεσμένο Αρχηγό. Ο Χίτλερ σύρθηκε με δυσκολία και κατάφερε να σταθεί αρχικά στα γόνατα, και στη συνέχεια σηκώθηκε, και με το ένα χέρι να κρέμεται, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο, όταν σκόνταψε πάνω σε κάτι στον δρόμο. Ήταν το σώμα ενός αγοριού, ματωμένο και αναίσθητο.
    »Ο Χίτλερ το άρπαξε, όσο πιο καλά μπορούσε, με το καλό του χέρι, και το τράβηξε προς το αυτοκίνητο. Την ώρα, όμως, που το έσπρωχνε μέσα και ο οδηγός άνοιγε την πόρτα για να μπουν, ένας αστυνομικός όρμησε με το όπλο του σηκωμένο. Ο Χίτλερ μπήκε μπροστά στο παιδί, καλύπτοντάς το με το ίδιο του το σώμα. Στο παρά πέντε, κατάφερε να μπει στο αυτοκίνητο, που έφυγε με μεγάλη ταχύτητα σαν τρελό, ενώ το καταδίωκε ένα μεγάλο πρασινοκίτρινο τεθωρακισμένο όχημα. Απομακρύνθηκαν αρκετά, διώκτης και διωκόμενος, μέσα από τους ανάστατους δρόμους. Σε μια στιγμή, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, το αυτοκίνητο του Χίτλερ σχεδόν εκτοξεύτηκε, καθώς έστριψε απότομα σε μια στροφή, στην προσπάθειά του να διαφύγει, ενώ το άλλο συνέχισε ευθεία μπροστά. Έτσι, ο Φύρερ βρήκε την ευκαιρία να αφήσει το λαβωμένο παιδί στο νοσοκομείο, προτού ξεκινήσει για τα περίχωρα της πόλης και την ύπαιθρο. Βέβαια, ήταν αδύνατον να προσπαθήσει να φτάσει στα σύνορα. Αργά το απόγευμα, αναγκάστηκε να αφήσει το αυτοκίνητο και να συνεχίσει με τα πόδια.




Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού