Η Δύσις υπό την ασπίδα των τέκνων της

Σρατηγού RODOLFO CORSELLI, Ιταλία

Ο σημερινός πόλεμος, που είχε επακόλουθον της ατυχούς συνθήκης των Βερσαλλιών της 20 Ιουνίου 1919, προέκυψε εκ μιας δευτερούσης εδαφικής διαφοράς εξαιτίας της πόλεως του Δάντσιγκ και του Διαδρόμου του Βιστούλα, τμήματα δια τα οποία ήγειρε δικαιολογημένας αξιώσεις η Γερμανία. Η Πολωνία εγκαταλειφθείσα υπό της Αγγλίας και της Γαλλίας, αι όποίαι είχον παράσχει εις αυτήν πλείστας όσας <<εγγυήσεις>>, ητήθη κατόπιν της κεραυνοβόλου γερμανικής εκστρατείας των 18 ημερών. Ματαίως ο Φύρερ έκαμε ακολούθως προτάσεις ειρήνης. Ο αγγλογαλλικός συνασπισμός απέκρουε τας μεγαλόψυχους γερμανικάς προτάσεις, παρασύρων συγχρόνως και άλλα κράτη εις τον πόλεμο: την Νορβηγία, τας Κάτω χώρας και το Βέλγιον. Έτσι η πρωταρχική γερμανοπολωνική δίενεξις έλαβε διαστάσεις πανευρωπαϊκού πολέμου.

Αλλά και τα κράτη αυτά, της Γαλλίας συμπεριλαμβανομένης, κατενικήθησαν υπό της γενναιότητος και της αξιοθαύμαστου τεχνικής εξοπλίσεως των γερμανικών στρατιών. Η Μεγάλη Βρετανία εξώθησεν ακολούθως την Ελλάδα και την Γιουγκοσλαβία εις τον πόλεμο, ενώ η Ιταλία κατήρχετο εις τον αγώνα παρά το πλευρόν της συμμάχου της. Αφού κατεβλήθησαν και αι δύο νέαι εμπόλεμοι χώραι, συνενώθηκαν τότε η ασιατικο- μπολσεβικική Ρωσία και αι Ηνωμέναι Πολιτείαι της Β. Αμερικής- που είχον εν τω μεταξύ εύρει οπαδούς μεταξύ των κρατών της Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής- μετά της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία διέκειτο πλέον ή εχθρικώς κατά της Ευρώπης, ενώ από της άλλης πλευράς ο Άξων συνεμάχησε μετά της Ιαπωνίας. Έτσι ο πόλεμος μετετράπη εις παγκόσμιον σύρραξίν.

Εις το ένα στρατόπεδο ίστανται οι λαοί, τους οποίους ο Γαβριήλ Ντ΄Αννούντσιο είχε ονομάσει τοκογλύφους και καταβροχθιστάς. Οι λαοί αυτοί έχονται από μηχανοεμπορικάς ιδέας εν σχέσιν προς την ζωήν και κυριαρχούν ενός μεγάλου μέρους του κόσμου, χάρις εις καταπληκτικώς τυχαίας εξελίξης και χωρίς να είναι ιδιαιτέρως άξιοι των προνομίων αυτών, εμμένοντες εις την κατοχήν αυτήν, ανεξαρτήτων θυσιών και μόχθων. Εις το αντίπαλο στρατόπεδο ευρίσκονται οι νέοι, υγιείς και ισχυροί λαοί, οι οποίοι επιδιώκουν να θραύσουν τα δεσμά της από αιώνων υφισταμένης τούτης πολιτικής και οικονομικής δουλείας, επιθυμούντες να διανοίξουν τον δρόμον προς νέους, δικαιοτέρους ζωτικούς χώρους και να επιτύχουν μια λογικωτέραν κατανομήν των πρώτων υλών και πλουτοπαραγωγικών πηγών της φύσεως, τας οποίας δύναται να αξιοποιήσουν καλλίτερον χάρις εις την εργατικότητα και την παραγωγικήν των ικανότητα. Ο αγών της σήμερον δεν διεξάγεται μόνον επί του οικονομικού και πολιτικού, αλλά και επί του ηθικού και ιδεολογικού τομέως, καθόσον ο βαθύς θρησκευτικός σχεδόν ιδεαλισμός των λαών του Τριημερούς και των μετ΄αυτών συμπαθούντων εθνών, ευρίσκεται εις αντίθεσιν προς τον σκεπτικισμόν των εμπόρων και προς τα δόγματα των άθεων, των ανταξίων αυτών απογόνων του Τατάρου Τζένκινς -Χαν και του Ταμερλάνου.

Τελικώς η σύρραξις προσέλαβε την μορφή <<πολέμου μεταξύ ηπείρων>>, ιδίως δε ενός πολέμου στρεφομένου κυρίως εναντίον της Ευρώπης. Ενώ από της μια πλευράς, συμφώνως  προς την διαθήκη του Λένιν, ο μπολσεβικισμός επιδιώκει βιαίως ή διά της χρησιμοποιήσεως πανούργων μεθόδων να εξαπλωθεί εφ΄ολοκλήρου της Ευρώπης, εφ’ ολοκλήρου μάλιστα του κόσμου, από της άλλης πλευράς ο αγγλοσαξονικός κεφαλαιοκρατικός μερκαντιλισμός προσπαθεί να επεκτείνω την οικονομική εν μέρει δε και εδαφική κυριαρχία του εις ολόκληρο την υδρόγειο. Προς τον σκοπό αυτό άρχισαν οι Ηνωμέναι Πολιτείες από των αρχών Νοεμβρίου1942 να εφαρμόζουν το από πολλών ετών ήδη μελετημένο σχέδιο των της επιθέσεως κατά της Ευρώπης, δια να αναδιοργανώσουν κατά της ίδιας των αντιλήψεις, αφού η Αγγλία είχε αποκλεισθεί πλέον εξ΄αυτής. Συγχρόνως επέπεσαν κατά της Αφρικής (τη συμπράξει Γάλλων λιποτακτών), όχι μόνον δια να την χρησιμοποιήσουν ως βάσιν των πολεμικών των επιχειρήσεων, δηλαδή ως αφετηρία δια την εξόρμηση των κατά του <<ηπειρωτικού φρουρίου>>, αλλά και δια να την εκμεταλλευτούν αποικιακώς, ληστεύοντας ούτω οι Αμερικανοί τας κτήσεις άλλων κρατών.

Καθ’ ον χρόνον εις τον Ειρηνικό Ωκεανό και την Άπω Ανατολή άρχισε ο Αγών που διεξάγεται υπό της Ιαπωνίας κατά των Αγγλοσαξόνων και των οπαδών των, ο Νέος κόσμος επέπεσε κατά της Ευρωπαϊκής ηπείρου με την πρόθεσιν- την οποία άλλωστε διακήρυξε ανενδοιάστως- να την διαιρέση και να τις αποσπάσει όλας τας αφρικανικάς αυτής κτήσεις. Η Αφρική όμως υπήρξε δια την Ευρώπη ένας ζωτικός χώρος, προ του οποίου οι ευρωπαϊκοί λαοί επεζήτησαν παλαιόθεν ήδη να εξαπλωθούν. Είναι μια συμπληρωματική ήπειρος, όπως την εχαρακτήρισεν ο Ντούτσε, διότι υπάρχουν εις αυτήν αι πρώται ύλαι και τα αγροτικά προϊόντα, τα οποία στερείται ακριβώς η Ευρώπη.

Έναντι της σοβαρότατης αυτής απειλής, το πρόβλημα της ευρωπαϊκής συνειδήσεως και αλληλεγγύης τίθεται εις την πρώτη γραμμή. Η μεγάλη μπολσεβικοταταρική επίθεσις εξ΄ανατολών και η αγγλοσαξονική εξόρμησις εκ νότου και δυσμών αποσκοπούν εις την υποδούλωσιν της μητρός του πολιτισμού. Τα προγράμματα που εξήγγειλαν  κατ΄επανάληψιν ο Τσώρτσιλ και ο Ρούσβελτ δεν αφήνουν αμφιβολίας επί του προκειμένου.

Δυστυχώς όμως δεν αντελήφθησαν ακόμη όλοι οι κάτοικοι της Ευρώπης το πρόβλημα τούτο και την επείγουσαν αναγκαιότητα να συμπηχθούν εις ένα ενιαίον συνασπισμόν δια να αντιμετωπίσουν τούς βάρβαρους και ημιβάρβαρους που ετοιμάζονται να επιτεθούν. Μια παλιά, πατροπαράδοτος και αδικαιόλογητος δυσφορία, αι τοπικσταί σεπαρατιστικαί τάσεις κομμάτων και ομάδων, ο άφρων φανατισμός που εμφωλεύει ακόμα εις τους κόλπους ορισμένων κοινωνικών στρωμάτων μερικών λαών- αυτά είναι τα χωριστικά στοιχεία που ενεργούν κατά της δικαίας αυτής υποθέσεως και ευνοούν το φοβερόν πλήγμα κατά του πολιτισμού, του οποίου η κρίσιμος ώρα θα σημάνει κατά το τρέχον έτος 1943.

Παρηγορητικόν είναι ωστόσο το γεγονός ότι από δύο περίπου ετών η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έχει γίνει πραγματικότης και βαίνει ολοένα και πιο ισχυρή μεταξύ των στρατιών που μάχονται εις το ανατολικό μέτωπον κατά της μπολσεβικικής Ρωσίας, εις τας οποίας συγκαταλέγονται εκτός των γερμανικών, ιταλικών, φιλανδικών, ουγγρικών, ρουμανικών, σλοβακικών και κροατικών στρατευμάτων, επίσης σημαντικά στρατιωτικά τμήματα εξ Ισπανίας, Γαλλίας, Νορβηγίας, Δανίας, Βελγίου και των Κάτω Χωρών. Ο καθένας των στρατιωτών αυτών ομιλεί την ιδική του γλώσσα και έχει την ιδική του νοοτροπία. Εις τας καρδιάς όλων όμως καίει η αυτή φλόγα αισθημάτων, εις τους εγκεφάλους των κυοφορούνται αι αυταί ιδέαι και λάμπουν τα αυτά ιδανικά.

Ο υπολοχαγός Χόρστ Σλεσίνα έχει δίκαιον όταν εις το άρθρο του <<Αμείλικτος Πόλεμος>>, που εδημοσιεύθει εις την <<Νέα Ευρώπη>>, γράφει: Ολόκληρη η Δύση είναι μέσα μας, στην ψυχή του καθενός μας, για να αγωνιστεί τον τελευταίο αποφασιστικό αγώνα>>. Χάρις στους σταυροφόρους αυτούς της εποχής μας που ίστανται εις την πρώτη γραμμή του πυρός, από του Μουρμάνσκ μέχρι της Μαύρης Θαλάσσης, αναπτύσσεται, μέσα στη φωτιά της μάχης και στους κοινούς κινδύνους του μετώπου, η ευρωπαϊκή συνείδησις. Όλοι αποκτούν το συναίσθημα ότι ανήκουν εις την μια μεγάλη πατρίδα, η οποία εκπροσωπεί και σήμερον τον παγκόσμιον πολιτισμόν, θα εκπροσωπεί δε αυτόν εις όλας τας εποχάς ως καρπός της κοινής εργασίας των διαφόρων λαών της. Αυτός ο πολιτισμός συνενώνει τα ευρωπαϊκά έθνη εις τους κοινούς αγώνας κατά των εξ ανατολών  και εκ νότου ερχομένων ξένων βαρβάρων ή ημιβαρβάρων. Σιγά σιγά αρχίζει να επικρατή η ιδέα ότι η Ευρώπη δεν πρέπει να αποτελεί γεωγραφικό μόνον χώρον, οι λαοί του οποίου αλληλοπολεμούνται διαρκώς εξ εγωιστικών αιτιών ως συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά ότι πρέπει αντί τούτου να γίνει μια όασις αληθούς πολιτισμού, μια οργανική ολότης, εμφορουμένη από κοινά ιδεώδη και φωτιζόμενη από μίαν ιστορική αποστολή. Ούτω, αποτέλεσμα του σημερινού παγκοσμίου πολέμου θα είναι η αρχή: Η Ευρώπη είναι η μεγάλη πνευματική πατρίς των λαών που κατοικούν επ΄αυτής. Αυτός θα είναι ο καρπός της επιθέσεως εις την οποία προέβησαν όλαι αι άλλαι ήπειροι ηνωμέναι με σκοπό να βλάψουν την Ευρώπη.

Και κάτι άλλο πρέπει να έχωμεν υπ΄όψει μας: Ο παρών πόλεμος είναι φοβερότερος από κάθε προηγηθέντα λόγω της κολοσσιαίας ισχύος των κρατών που συμμετέχουν εις αυτόν και λόγω των χρησιμοποιουμένων πολεμικών μέσων. Απαιτεί γιγαντιαίας προσπαθείας και άμετρους θυσίας, όχι μόνον από τα μαχόμενα στρατεύματα, αλλά και από τον άμαχο πληθυσμό. Από τώρα ήδη εμφανίζεται λοιπόν ως επείγουσα η ανάγκη ότι τα κράτη, τα οποία πρόκειται να αποτελέσουν  την νέα πολιτική Ευρώπη, οφείλουν να έχουν μία σαφώς καθορισμένη, σχεδόν στρατιωτική οργανική υφή, στηριζόμενη επί των δύο παραγόντων: Της τάξεως και ακτινοβολία της στρατιωτικής πειθαρχίας, η οποία ενεψύχωσε τας στρατιάς, αι όποιαι μάχονται αυτήν την στιγμήν κατά της μπολσεβικικής Λερναίας Ύδρας και κατά του αγγλοαμερικανικού μερκαντιλισμού, όπου υποστηρίζεται από ημιβάρβαρους μισθοφόρους. Αι ολοκληρωτικαί κυβερνήσεις, διαβλέπουν εις την πειθαρχικότητα αυτήν το βάπτισμα των αρχών, που διαμορφώνουν και των δογμάτων που πρεσβεύουν. Η επίδρασή της θα είναι ως εκ τούτου υψίστης ωφελείας προς διάδοσιν, εν ευθέτω χρόνω, των νέων προγραμμάτων και θεμελίωσιν των νέων οργανισμών.

Η νίκη είναι εξασφαλισμένη υπό των Δυνάμεων του Τριμερούς Συμφώνου διότι το ηθικόν και ιστορικόν συναίσθημα κλίνει αναμφισβητήτως προς την εκδοχήν ότι η βέβηλος συμμαχία του μερκαντιλισμού με τον μπολσεβικισμόν δεν δύναται ποτέ να θριαμβεύσει αναστρέφουσα τον τροχόν του πολιτισμού κατά μία χιλιετερίδα προς τα οπίσω.

Η νίκη είναι ασφαλής! Πρέπει όμως να αγωνισθούμε ακόμη να αγωνισθούμε σκληρά! Εις δε την Ευρώπην χρειάζεται να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερον το συναίσθημα της <<αλληλεγγύης>>, εις τρόπον ώστε να κατανοηθεί πλέον από όλους ποιοι είναι οι αληθείς εχθροί μας και ότι είναι ανάγκη να πραγματοποιηθεί η πνευματική ένωση των Ευρωπαίων με αποκλειστικό σκοπό την παρεμπόδιση της πολιτικής και οικονομικής υποδουλώσεως, εις την οποία κινδυνεύουν να παραδοθούν οι Ευρωπαίοι, εις μία δουλεία που θα επιβάλλουν εις αυτούς λαοί υποδεέστεροι υπό υπ΄οψιν πολιτισμού.

Όπως σήμερον ήδη η Ιαπωνία βλέπει το σχετικόν προς την διοργάνωσιν της Μεγάλης Ανατολικής Ασίας πρόγραμμά της εν τη πραγματοποιήσει αυτού, έτσι θα λάβει τελικώς συγκεκριμένη μορφή και το όραμα του Μαζζίνι που εφαντάσθη το 1830 την <<Νέα Ευρώπη ως μοχλό του κόσμου>>, καθώς και το όνειρο που ονειρεύθει ο Βίκτωρ Ουγκώ το 1842, που έθετε την Αγγλία και τη Ρωσία έξω των ευρωπαϊκών ορίων: Η Αγγλία θα εκδιωχθεί εις τας θαλάσσας της και η ταταρική Ρωσία εις τας στέπας>>, είχε προφητεύσει ο μέγας Γάλλος ποιητής. 

Τότε μόνο θα επέλθει η πραγματική ειρήνη, η τόσο ποθητή από όλους, μακριά και διαρκής << ειρήνη της δικαιοσύνης>>, τότε μόνο θα μπορούμε να ελπίζουμε εις ένα <<καλλίτερο μέλλον>>, διά όλους τούς λαούς. Και η ιστορία θα σμιλεύσει εις τας ορειχαλκίνους σελίδας της τον παγκόσμιον αυτόν πόλεμον, τον μακρότερον, πεισματωδέστερων και φοβερώτερον που διεξήχθη ποτέ εις τους αιώνας και ο οποίος θα χαράξει με σαφήνειαν την χωριστικήν γραμμήν μεταξύ δυο διαφόρων εποχών. Αιωνίως θα ευλογείται η μνήμη των σταυροφόρων του πολιτισμού, των ανδρών που διεξήγαγαν τον πόλεμον αυτόν και έθεσαν με την νίκην των το θεμέλιο λίθο του νέου, μεγαλοπρεπούς οικοδομήματος. Προ παντός όμως οφείλουμε να συγκεντρώσουμε όλες μας τις προσπάθειες εις την επίτευξη του πρώτου σκοπού: της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Και ο χρόνος είναι ώριμος ήδη πρός τούτο.

Ροδόλφος Κορζέλλι 

Στρατηγός των θωρακισμένων τμημάτων 

   Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού  

                                                

SENECA- Η δοκιμασία του πεπρωμένου

Με ρώτησες, Λουκίλιε, πως γίνεται οι καλοί άνθρωποι να παθαίνουν τόσα κακά αφού στον κόσμο κυριαρχεί μια πρόνοια. Το ζήτημα τούτο θα μπορούσε να εκτεθεί καλύτερα μέσα στο πλαίσιο ενός μεγαλύτερου συγγραφικού έργου, όπου θέλω να αποδείξω ότι τον κόσμο τον κυριαρχεί η πρόνοια και ότι μέσα μας υπάρχει μια θεϊκή δύναμη. Από το όλο όμως θέλεις να ξεχωρίσεις ένα μικρό πρόβλημα και θέλεις να σου λύσω χώρια μια μεμονωμένη απορία. Για τώρα ας μείνει λοιπόν το κύριο πρόβλημα ανοιχτό. Έτσι θα αναλάβω το ευχάριστο καθήκον να υποστηρίξω  την υπόθεση των Θεών.

Θα σε συμφιλιώσω και πάλι με τους Θεούς που μεταχειρίζονται με το καλό όλους τους καλούς ανθρώπους. Κι΄εξάλου θα ήταν ολότελα αδύνατο η καλή δύναμη να βλάφτει τον καλό άνθρωπο. Ανάμεσα στον καλό άνθρωπο και στους Θεούς υπάρχει η φιλία. Ο Θεός δεν κατατυραννεί τον καλό άνθρωπο. Τον υποβάλει σε δοκιμασίες, τον κάνει να περάσει δύσκολες στιγμές, τον πλάθει σύμφωνα με την ιδέα του.

Γιατί όμως στον καλό άνθρωπο συμβαίνουν τόσα κακά; Ο καλός άνθρωπος δεν μπορεί να πάθει τίποτε κακό, γιατί τα αντίθετα δεν συγχέονται το ένα με το άλλο. Όπως τα πολυάριθμα ποτάμια, οι ραγδαίες βροχές, οι πλούσιες  ιαματικές πηγές δεν αλλάζουν τη γεύση του νερού της θάλασσας και δεν μπορούν καν να την αδυνατίσουν, έτσι και η θύελλα των εχθρικών δυνάμεων δεν μπορούν να κλονίσουν την ηθική σταθερότητα του άφοβου άνδρα. Μένει πάντα ορθός στη θέση του και δίνει σε όλα τα συμβάντα ένα ορισμένο χρωματισμό. Γιατί στέκεται πάντα ψηλότερα από όλα τα γεγονότα του έξω κόσμου. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν νιώθει τίποτε από τις εχθρικές δυνάμεις. Ωστόσο της κατανικά και ορθώνεται με ηρεμία και καταφρόνια πάνω από όλες τις επιθέσεις. Όλες τις δυσκολίες τις θεωρεί ευκαιρίες να ασκηθεί. Ποιος αληθινός άνδρας όμως δεν εύχεται κόπο στην έντιμη προσπάθεια και ποιος δεν θα ήταν πρόθυμος να κάνει το καθήκον του και όταν ακόμα αυτό συνδέονταν  είχε κίνδυνους; Για τον άνθρωπο της δράσης η αδράνεια είναι τιμωρία. Βλέπομε πως οι αθλητές που δίνουν αξία στη δύναμή τους αγωνίζονται μονάχα κατά των πιο θαρραλέων. Ζητούν από αυτούς που με τη βοήθειά τους ετοιμάζονται για τον αγώνα, να βάλουν όλη τη δύναμή τους εναντίον τους.

Χτυπιούνται και πληγώνονται, και όταν δεν βρίσκουν ένα αντίπαλο αντάξιό τους, τότε αντιμετωπίζουν πολλούς μαζί. Η ανδρεία φθίνει σαν δεν έχει αντίπαλο. Μονάχα όταν μπορεί να δείξει το τι μπορεί, τότε μόνον αποκαλύπτεται το μεγαλείο και η δύναμή της.

Στις πολλές υπέροχες εκφράσεις  του Δημητρίου μου είναι και αυτή που τη θυμάμαι ακόμη καλά. Αντηχεί ακόμα στα αυτιά μου:

Εκείνος ο άνθρωπος, έλεγε, είναι κατά τη γνώμη μου ο πιο δυστυχισμένος. Που δεν είχε ποτέ να αντιμετωπίσει εχθρικές δυνάμεις. Αν δεν είχε ευκαιρία να υποστεί τη δοκιμασία, αν όλα πήγαν στη ζωή του κατ΄ευχήν, αν όλα ήρθαν βολικά, προτού καν το θελήσει- για αυτόν τον άνθρωπο οι Θεοί έχουν δυσμενή γνώμη. Είναι σαν να μην ήταν άξιος να διεξάγει ένα νικηφόρο αγώνα με το πεπρωμένο. Το πεπρωμένο αποφεύγει τον δειλό, σαν να θέλει να πει: <<Τι να διαλέξω αυτόν τον δειλό για αντίπαλο; Θα καταθέσει αμέσως τα όπλα. Εναντίον του δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω όλη μου τη δύναμη. Θα αναποδογυριστεί από μια ελαφριά απειλή. Ούτε τη ματιά μου δεν μπορεί να υποφέρει. Θα κοιτάξω να βρω κανέναν άλλο, με τον οποίο να μπορώ να παλέψω. Θα ήταν ντροπή να αγωνιστώ με έναν άνθρωπο που θα αφήσει τον εαυτό του να νικηθεί>>.

Ο γλαδιατόρος νιώθει αισχύνη όταν βάζουν απέναντί του έναν κατώτερο συναγωνιστή. Ξέρει ότι η νίκη χωρίς κινδύνους είναι νίκη χωρίς δόξα.

Έτσι κάνει και η μοίρα: Διαλέγει τους γενναιότερους ανταγωνιστάς. Άλλους ανθρώπους τους προσπερνά με καταφρόνηση. Το πεπρωμένο στρέφετε προς τούς ανθρώπους με μεγάλη δύναμη αντίστασης και ισχυρή θέληση να κρατηθούν. Εναντίον αυτών των ανθρώπων ρίχνει ολόκληρη τη δύναμή του. Στο Μούκιο επέβαλε τη φωτιά, στο φαβρίκο τη φτώχεια, στο Ρουτίλιο την εξορία, στο Ρεγούλο τα βασανιστήρια, Στο σωκράτη το κώνειο, Στο Κάτωνα τον θάνατο.

Μονάχα στη δυστυχία μπορούμε να δώσουμε μεγάλα παραδείγματα. Εξωτερική ευτυχία μπορεί να δοθεί στη μάζα και στα κοινά πνεύματα. Η κατανίκηση της δυστυχίας και όλων των φρικαλεοτήτων της ανθρωπότητος. Αυτό είναι προνόμιο των μεγάλων ανδρών. Δεν γνωρίζουμε την άλλη όψη του κόσμου όταν ζούμε πάντα στην ευτυχία και στην ασυννέφιαστη καλή ατμόσφαιρα. Για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας πρέπει να δοκιμασθούμε. Ότι μπορούμε το αντιλαμβανόμαστε μονάχα στη δοκιμασία. Για αυτό και πολλοί άνθρωποι ρίχτηκαν κυριολεχτικά στην αγκαλιά της δυστυχίας, όταν αυτή δεν έτυχε στο δρόμο τους. Αναζήτησαν την ευκαιρία να δείξουν ολόλαμπρη την ηθική τους τελειότητα που αλλιώς θα έμενε για πάντα κρυμμένη. Ισχυρίζομαι ότι οι μεγάλοι άνδρες χαίρονται πολλές φορές όταν συναντούν δυσκολίες, με τον ίδιο τρόπο όπως χαίρονται οι γενναίοι στρατιώτες για τον πόλεμο. Ο Θεός φροντίζει πολύ για το καλό των ανθρώπων, για τούς οποίους ποθεί την ανώτερη ηθική ανάπτυξη. Έτσι παραχωρεί σε αυτούς τις προϋποθέσεις για τολμηρές και γενναίες πράξεις. Για να δημιουργηθεί ωστόσο μια τέτοια κατάσταση χρειάζονται πάντοτε ορισμένες εξωτερικές δυσχέρειες. Τον καλό τιμονιέρη τον εκτιμούμε στην τακίμια και τον καλό στρατιώτη στη μάχη.

Σας ικετεύω, μη φοβάστε λοιπόν τις δυσκολίες, που οι Θεοί σας επιβάλλουν για να σας κεντρίσουν! Ευδαιμονία είναι να σας δοθεί η ευκαιρία να δείξετε γενναία στάση. Δίκαια χαρακτηρίζουμε δυστυχισμένους τους ανθρώπους που χάνουν κάθε ζωηράδα γιατί ζουν σε υπερβολική ευτυχία. Μένουν ακίνητοι στην οκνή αδράνεια σαν το πλοίο στην ακύμαντη θάλασσα.

Να αποφεύγεται την εκνευριστική ευτυχία! Η ευτυχία κάνει τους ανθρώπους μαλθακούς. Ζουν σαν ένα ατελείωτο μεθύσι, αν κανένα γεγονός δεν τους θυμίσει ότι είναι άνθρωποι και μονάχα αυτό. Ότι ξεπερνά το σωστό μέτρο είναι βλαβερό. Ωστόσο η υπερβολική ευδαιμονία κρύβει μέσα της ιδιαίτερα πολλούς κινδύνους: Αναταράζει το μυαλό, φέρνει μπροστά στα μάτια μας ψεύτικες οπτασίες και περικαλύπτει την Αλήθεια και το Σφάλμα με αδιαπέραστο σκοτάδι.

Γιατί λοιπόν να μας κάνει έκπληξη ότι ο Θεός υποβάλει σε σκληρές δοκιμασίες τα ευγενικά πνεύματα; Η δοκιμασία ανδρείας δεν είναι τόσο απλή. Τ ο πεπρωμένο μας πληγώνει βαθιά. Ας υποστούμε ακλόνητοι τα χτυπήματα αυτά! Μια και δεν πρόκειται για τυφλό μαστίγωμα, αλλά για ευγενικό ανταγωνισμό. Όσο πιο συχνά παίρνουμε μέρος στον ανταγωνισμό αυτό τόσο γενναιότεροι θα γινόμαστε. Πρέπει να θέτομε τον εαυτό μας στη διάθεση της μοίρας και να αφηνόμαστε να μας σκληραγωγεί η μοίρα κατά των χτυπημάτων της. Σιγά σιγά θα νιώσουμε ότι είμαστε ισοδύναμοι με το πεπρωμένο. Φτάνομε να περιφρονούμε όλους τους κινδύνους όταν ζούμε αδιάκοπα μέσα στον κίνδυνο. Έτσι φτάνουν οι θαλασσινοί να μην προσβάλλονται από ναυτία, έτσι σκληραίνουν τα χέρια του χωρικού, έτσι δυναμώνουν οι μυς του στρατιώτου τόσο που να σφεντονίζει βλήματα, έτσι γίνονται ευλύγιστα τα μέλη ενός δρομέως. Στον καθένα από αυτούς είναι περισσότερο αναπτυγμένη η ικανότητα, στην οποία ασκείται. Θα φθάναμε να περιφρονούμε τον πόνο τότε μονάχα όταν τον έχομε υποφέρει.

Ένα δέντρο τότε μόνο είναι γερό και ανθεκτικό, όταν ταράζεται μια δύναμη από τον άνεμο γιατί εξαιτίας των σφοδρών αυτών κινήσεων βυθίζει τα ριζάρια του όλο και πιο βαθιά και γαντζώνεται με αυτά. Τα δέντρα που φυτρώνουν στις απάνεμες κοιλάδες δεν είναι τόσο ανθεκτικά. Είναι λοιπόν συμφέρον των καλών ανθρώπων να έχουν να αντιμετωπίζουνε δύσκολες καταστάσεις. Αυτοί γίνονται ατρόμητοι πολεμιστές. Έτσι μαθαίνουν να δέχονται με καρτερικότητα τα χτυπήματα του πεπρωμένου. Μόνον εκείνος που δεν έχει τη δύναμη να υποστεί τέτοια χτυπήματα τα θεωρεί σαν κάτι κακό.

Πολλά πράγματα δεν μπορούν να χωριστούν. Είναι μεταξύ τους αχώριστα δεμένα.  Άνθρωποι χωρίς ενεργητικότητα που έχουν κλίση στον ύπνο ή στον ξύπνιο που μοιάζει με υπνηλία, είναι φτιαγμένοι  από στοιχεία νωθρά. Για να δημιουργηθεί ωστόσο ένας άνδρας, με την πραγματική έννοια της λέξης , χρειάζεται η σκληρότητα του πεπρωμένου. Ο δρόμος του δεν πρέπει να είναι χαραγμένος σε ομαλό επίπεδο. Πρέπει να ελίσσεται σε ύψη και σε βάθη. Ρίχνεται από εδώ και από εκεί και πρέπει να διευθύνει το σκάφος στην τρικυμία. Πρέπει να κρατήσει σταθερή πορεία ενάντια στο πεπρωμένο. Πρέπει να συναντήσει πολλές δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις να τις κάνει υποφερτές και να ισοπεδώσει μοναχός το δρόμο του. Το χρυσάφι δείχνει την αγνότητα του στη φωτιά και ο γενναίος άνδρας στη δυστυχία.

Παρόλα όμως αυτά γιατί το επιτρέπει ο Θεός να συμβαίνουν τόσα κακά στους καλούς ανθρώπους; Δεν το επιτρέπει. Κάθε κακό το απομακρύνει από αυτούς, εγκλήματα και άτιμες πράξεις, επαίσχυντες θέσεις και λαίμαργες προθέσεις, τον τυφλό πόθο και τον φθόνο, που στρέφετε σε ξένη ιδιοκτησία. Διαφυλάσσει και προστατεύει το πραγματικό τους είναι. 

Υπόθεσε λοιπόν ότι ο Θεός σού λέγει:

<<Γιατί θέλετε να παραπονιέστε πάντοτε εναντίον μου, εσείς, που χαίρεσθε για το ορθό; Άλλους τους προίκισα με φαινομενικές αξίες και τους παραπλάνησα στον εγωισμό τους με ένα μακροχρόνιο απατηλό όνειρο. Τούς χάρισα χρυσάφι ασήμι  και ελεφαντόδοντο. Εσωτερικές αξίες τους λείπουν όμως ολότελα . Οι άνθρωποι που τους νομίζεται ευτυχισμένους είναι στην πραγματικότητα άθλιοι, με κακή νοοτροπία, αν δεν κοιτάζει κανένας μονάχα την εξωτερική του εμφάνιση, αλλά βλέπει και πίσω από τα παρασκήνια. Η ευτυχία τους δεν είναι σταθερή και αληθινή. Είναι μονάχα φλούδα, μια πολύ λεπτή φλούδα. Όσο οι άνθρωποι αυτοί είναι ψηλά και μπορούν να δείχνονται με την όψη αυτή, όπως τους αρέσει, η εντύπωση που κάνουν είναι λαμπρή. Αν συμβεί όμως κάτι που θα τους συγχύσει και θα τούς ξεγυμνώσει, τότε φαίνεται πια ότι ένα βάραθρο ακαθαρσίας ήταν κρυμμένο πίσω από την ψεύτικη λαμπρότητα.

<<Σε εσάς έδωσα αληθινές αξίες που είναι διαρκείας που κερδίζουν σε μεγαλείο και πλούτο όταν ασχοληθεί κανένας με αυτές και θέληση να τις κρίνει από όλες τίς πλευρές. Σας έδωσα τη δύναμη να περιφρονείται, ότι οι άλλοι φοβούνται. Σας έμαθα να απεχθάνεστε τις κατώτερες διασκεδάσεις. Από έξω δεν λαμποκοπάτε… Η αξία σας είναι εσωτερική. Να μη χρειάζεται την ευδαιμονία, αυτό είναι για εσάς ευδαιμονία.>>

Σενέκας- Ρωμαίος φιλόσοφος

(4 π.χ- 65μ.χ.)

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

 

Η φωνή της καρδιάς

Συναδελφοσύνη

Νύχτα βαθιά, όχι ωστόσο νύχτα ειρηνική. Όπως σε όλες αυτές τις νύχτες, έτσι και απόψε βροντούν τα κανόνια και κροτούν τα πυροβόλα. ο στρατιώτης συνήθισε πια τη γλώσσα του πολέμου. θα μπορούσε μάλιστα να έλεγε κανένας πως ο άγριος συνεχής θόρυβος έχει αποχτήσει για αυτόν ρυθμό και μουσικότητα, σαν αρχίζει η θανάσιμη πάλη ανάμεσα στο πνεύμα και στις μηχανές. Και απόψε είναι ξεχωριστά ποθεινή η γλώσσα αυτή στον ποιητή που ανήσυχος αναλογίζεται τη μακρινή του πατρίδα, τον ουρανό της, τα ποτάμια της...

Η νύχτα είναι όμορφη, πλημμυρισμένη με μια παράξενη οικειότητα. Δε μοιάζει με τις άλλες ρωσικές νύχτες, τις μελαγχολικές, τις τραγικές. Είναι διάφανη και γαλήνια, φωτισμένη από το διάχυτο ασημένιο σεληνόφως.

Όχι μακριά, εκεί κάπου σιμά, άλλοι άνθρωποι ξαγρυπνούν βυθισμένοι ο καθένας σε άλλες σκέψεις. Τι περίεργο που σε μια νύχτα σαν την αποψινή οι εχθροί δεν ξανοίγουν την καρδιά τους στην αλήθεια, που δεν ονειροπολούν, έτσι που η ψυχή τους να φτερουγίζει ως τα αστέρια. 

Ο στρατιώτης οραματίζεται. Ονειρεύεται με ανοιχτά τα μάτια. Η σιγή τον πιέζει, τον καταθλίβει. Θα ήθελε να βγάλει μια κραυγή μέσα στη νύχτα, καλώντας την αγάπη, τη ζωή. Θα ήθελε να σύρει κοντά του όλους όσοι αγαπούν και ονειροπολούν σαν κι αυτόν. Ωστόσο η νύχτα τούτη είναι νύχτα πολέμου, που η σιωπή της διακόπτεται μονάχα από το ουρλιαχτό των όπλων. Το φως του φεγγαριού σβήνει σιγά σιγά. Ακουμπισμένος ο πολεμιστής στο τοίχωμα του χαρακώματος νιώθει τα βλέφαρα να βαραίνουν, τα μάτια του να κλείνουν. Και μέσα στο σκοτάδι πιστεύει για μια στιγμή πως βλέπει τα γύρω του πιο καθαρά.

Έτσι αποκοιμιέται. Με δισταχτικά βήματα προχωρεί μέσα στο μυστηριακό  και ανεξερεύνητο βασίλειο του ονείρου.

Υψώνεται στον αιθέρα, ανεβαίνει, ως που τον αγκαλιάζει η αρμονία μιας ουράνιας μουσικής.

Πλανιέται ανάμεσα στα αστέρια. Κι΄απο τα άστρα βλέπει να βαδίζουν προς αυτόν αμέτρητα πλήθη από άνδρες που όλη φορούν τη γκριζοπράσινη στολή του στρατιώτη. Έρχονται όλο και πιο σιμά, χαιρετούνται αναμεταξύ τους, τον κυττάζουν στα μάτια, του μιλούν.

<<Εδώ είμαστε, αχώριστοι σύντροφοι και πέρα από το θάνατο>>.

Ο ένας προβάλλει ένα βήμα πιο μπροστά και λέει: <<Ακούστε με, Σύντροφοι, πατρίδα μου είναι η Φιλανδία. Είμαι τέκνο του λαού εκείνου που προτιμάει να σιωπά παρά να φλυαρεί. Κατάγομαι από τη χώρα της δύναμης, από τη χώρα των παγωμένων λιμνών και των απέραντων δασών από τη χώρα της γαλήνης. Εκεί ζει ο λαός που μ΄ όλα τα χτυπήματα της μοίρας, ωστόσο προκάλεσε με την αθάνατη δόξα του τον ενθουσιασμό ολάκερης της οικουμένης. Ποιός διατάραξε την ειρήνη του; Σύντροφοι, εσείς το ξέρετε. Ξέρετε πως κάθε Φιλανδός ένα μονάχα θώρακα και ένα όπλο έχει, το ατρόμητο αγνό θάρρος του. 

Ο ηρωικός μου θάνατος είναι δικαίωση. Έχει τις ρίζες του στην πίστη του λαού μου.

Υψώστε τα μάτια, σύντροφοι! Πάνω στο παρθενικό χιόνι βαδίζουν οι στρατιές των πιστών συντρόφων. Είναι πάντα έτοιμοι ν΄ αποδιώξουν το χαλασμό μακριά από το λαό μου..>>

Και ύστερα μιλάει ο Γερμανός:

<<Πατρίδα μου είναι ο τόπος που από μακριά φαίνεται σκληρός, ζοφερός και τραχύς. Σε κείνον όμως που μπόρεσε να  ξεδιαλύνει τα μυστικά της χώρας αυτής, ξανοίγεται το τοπίο σε ολόκληρη την αληθινή του ωραιότητα. Όλους μας μας ένωσε συντροφικά η ίδια δοξασμένη αυτοθυσία!

Νοσταλγικά αναλογίζομαι τις γυναίκες που πένθησαν στη γη για μένα, τους πύργους και τα σπίτια που στη σκιά τους έπαιζα σαν ήμουνα παιδάκι, τους πλατιούς δρόμους της πατρίδας μου που αντηχούσαν από τον αχό των τραγουδιών των γκριζοπράσινων φαλάγγων.

Είναι θλιβερός ο χωρισμός από τη μουσική και την ποίηση που για εμάς, κι΄ όταν ακόμα ήμασταν ζωντανοί, ήταν χαμένες. Με πλημμυρίζει με άφατη περηφάνεια η σκέψη ότι με τη θυσία της ζωής μου γλύτωσα όλα αυτά από την καταστροφή. Ο κάθε Γερμανός νιώθει την καρδιά του μες΄ τα στήθεια του σαν απόρθητο φρούριο>>.

Είπε τότε ο Ιταλός σύντροφος:

<<Οι πεσόντες της Ιταλίας μιλούν σε εσάς δια του στόματός μου. Τα πέτρινα μνημεία του παρελθόντος διακηρύσσουν χειροπιαστά την τριών χιλιάδων ετών ιστορία του λαού μου. Κάτω από τον ουρανό της Ιταλίας, στις όχθες των ποταμιών της, ανακάλυψαν οι ποιητές την τέλεια ομορφιά. Θυσίασα τη ζωή μου για αυτήν την Ιταλία του πνεύματος, για τη λευτεριά του λαού μου και τη λευτεριά του κόσμου, για τα παιδιά και τις γυναίκες της φασιστικής Ιταλίας. Ώ, πόσα νεκρά τέκνα της ίδιας πατρίδας, δεν ορθώνονται στα μάτια του κόσμου σαν ολόφωτο παράδειγμα!>>

Ύστερα ήρθε η σειρά του Ούγγρου:

<<Ώ Ουγγαρία- γλυκιά μου πατρίδα! Στις φλέβες κανενός άλλου λαού της γης δεν ρέει θερμότερο αίμα από το δικό μας. Δείξτε μου μια χώρα του κόσμου, όπου να μην αντηχεί κάποιο τραγούδι της πατρίδας μου! Και που δε νιώθει κανένας τον παλμό της ουγγρικής καρδιάς; Ακούστε τα τραγούδια του λαού μου που γεμίζουν τον αγέρα των ατέλειωτων πεδιάδων, ακούστε το μαγευτικό θρόισμα που κάνουν τα στάχυα στα χωράφια  και στους κάμπους! Σας φέρνω μήνυμα για την παλληκαριά των συντρόφων μου που πολεμούν για να ασφαλίσουν στην πατρίδα ένα καλύτερο μέλλον>>.

Ακούστηκε  η φωνή του Ρουμάνου:

<<Φίλοι, σύντροφοι στην αιωνιότητα! Η γη είναι μεγάλη χωρίς τέρμα. Η πατρίδα μου ωστόσο είναι για μένα στο κέντρο της υδρόγειου. Θυσιάστηκα για τον ίδιο σκοπό όπως και εσείς. Το πένθος στην πατρίδα μου δεν το διαδέχθηκε ο πόνος και το κλάμα, μα η χαρά της ζωής που ολοένα ανασταίνεται. Ρίξε μια ματιά στην πανέμορφη ρουμάνικη γη! Απ΄ τα χωριά και από τις πολιτείες ξεκινούν οι άντρες προς το ανατολικό μέτωπο γελαστοί και σίγουροι για τη νίκη. Αυτοί είναι οι εγγυητές του μεγαλείου και της λευτεριάς του λαού μου!>>

Τελευταίος μίλησε ο Ισπανός:

<<Όλοι οι άγιοι αναφέρουν το όνομά μου. Όλες  οι θάλασσες καθρεφτίζουν το πρόσωπό μου. Η γη ολάκερη κατανοούσε κάποτε τη γλώσσα μου. Έρχομαι από την Ισπανία, την ηρωική και δοξασμένη Ιβηρική. Η Ισπανία θυσίασε στο βωμό του κόσμου λεγεώνες ολόκληρες νεκρών που κάθονται τώρα εκ δεξιών του Κυρίου.

Ώ, πατρίδα μου, με τις γλυκιές σου νύχτες και το ασημόλευκο φεγγάρι σου! Η οικουμένη ολάκερη βυθίζεται στο όνειρο μέσα στις νύχτες σου, σιγοτρέμει από τη γοητεία του τοπίου σου, ρουφάει με αγαλλίαση το αεράκι των θαλασσών σου. Οι μητέρες μας χάρισαν τον ενθουσιασμό στα παιδιά τους που ξεχύθηκαν στον κόσμο σαν άγγελοι του πνεύματος της Ισπανίας...>>

Αρχίζει να σιγοξημερώνει. Ο στρατιώτης ξυπνάει. Δίπλα του, οι συντρόφοι κοιμούνται ακόμα. Είναι όλοι εκεί; Όχι, ένας λείπει. Την ίδια νύχτα ένα εχθρικό βόλι ξέσκισε την καρδιά ενός νέου φαλαγγίτη. Ακόμα μια σπονδή αίματος της Ισπανίας στο βωμό της οικουμένης. Σε ποιο από τα αστέρια θα φτερουγίζεις τώρα, Συ, σύντροφε όλων μας;

M. BARRAZO HERNANDEZ

Εθελοντού εις την ισπανικήν <<Κυανήν Μεραρχίαν>>

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού     

    

          

                     

Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ

ΜΑΘΗΜΑ ΥΠΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ, ΔΙΔΑΚΤΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ  Κ. ΣΙΤΣΑ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ 

 Σαν ξαπλώθηκε στον ευρωπαϊκό κόσμο την άνοιξη του 1821 η είδηση, πως η σκλάβα Ελλάδα, η ίδια η Ελλάδα με την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα, σήκωσε την σημαία της ελευθερίας, ένα αγέρι συγκινήσεως τάραξε τις ψυχές όλων εκείνων, που είχανε αφήσει το πνεύμα τους να πλανηθεί στις χρυσές και φωτεινές εποχές των λαών.

Τούς συνεπήρε το όνειρο πως αν η κοιτίδα αυτή του παγκόσμιου πολιτισμού σπάσει τα δεσμά της σκλαβιάς, θα ξαναφυτρώσουν πάνω στα χώματά της τα ξωτικά λουλούδια των αρχαίων ναών, στην άσπιλη πεντελική τους μαρμαρένια λευκότητα και οι Περικλήδες θα δίνουν συμπόσια σε σοφούς και ποιητές.

Το άγριο φινάλε της γαλλικής επαναστατικής μελωδίας που ανεστάτωσε και άλλαξε τη μορφή της Ευρώπης, αντηχούσε ακόμη στ΄ αυτιά των θερμόαιμων και των ανήσυχων.

Η εποχή του ρομαντισμού δημιούργησε σε χιλιάδες αντίτυπα τον Δόν Κιχώτη, που μαζί με τον Σάντζο Πάνσα, τον ρεαλιστή κερδοσκόπο, πήρε ως ιππότης της ελευθερίας τον δρόμο για την Νότιο Αμερική και για την Ελλάδα.

Δεν πρέπει να παραξενευόμαστε εμείς οι σημερινοί, όταν σε συγγράμματα φιλελλήνων βλέπομε κάποτε την κωμική τραγικότητα της τότε ελληνικής ζωής. Είναι αποτέλεσμα της φανταστικής παραστάσεως του δονκιχωτισμού και της μη εκπληρώσεως των πολλών τυχοδιωκτικών ονείρων. Οι σωροί που τότε κατέκλυσαν την Ελλάδα, ήσαν ένα ποικίλο και πολυσύνθετο μίγμα.

Ενθουσιώντες και κερδοσκόποι, τίμιοι και χωρίς συναίσθηση τιμής, απόστολοι και κατεργάρηδες, ιδεολόγοι και ηθικοί κιβδηλοποιοί. Αν η ελευθερία έμενε στα χέρια αυτά των καλών και των κακών, η Ελλάδα θα ήτανε ακόμα δούλη.

Τιμούμε εκείνους, που έχυσαν το αίμα τους στα χώματά μας, μα δεν διστάζουμε να πούμε, πως η δική μας ελευθερία βλάστησε κυρίως από ελληνικό αίμα.

<<Καμία αληθινή ελευθερία δεν μπορεί να έλθη εκ των έξω.>>

Είναι σοφή αυτή η ρήτρα και μόνο τα αιματοβαμμένα κοτρώνια των βουνών μας ξέρουν εύγλωττα να την διηγηθούν. Γράψαμε  μνημειώδη άρθρα για τον Άγγλο Μπάιρον και για τον Ισπανό Ντάνια, για τον Γάλλο Μινιάκ και για τον Γερμανό Μάγιερ, αποκαλύψαμε ανδριάντες, ψάλαμε ύμνους και τραγούδια, μα ποιός θυμήθηκε το παλληκάρι του Κατσαντώνη, που προσέφερε τη ζωή του στους Αλβανούς για να σώσει τον αρχηγό του, ξέροντας πως είναι αυτός περισσότερο αναγκαίος για την μεγάλη υπόθεση της Ελευθερίας; Ο Μπουκεβίλ, ο τότε πρόξενος της Γαλλίας στην αυλή του Αλή Πασά, τον αναφέρει με δύο λόγια, κι εμείς τον αγνοούμε. Έπειτα άρχισε ο χείμαρρος των συγγραμμάτων, που δημοσίευαν οι φιλέλληνες, ευνοϊκών και μη. Συνήθως κι αυτό από την εσωτερική διάθεση του καθενός και από την προσωπική επιτυχία στην περιπέτεια αυτή, που για αυτούς είχε καταντήσει ζήτημα κοσμικό, ενώ για τον Έλληνα ήτανε ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Σε εμάς τους κατοπινούς παρουσιάζεται ένα πρόβλημα: Να εξετάσουμε την εποχή εκείνη σε όλες τις γωνιές της από τη δική μας ψυχή, να προσπαθήσουμε να τη δούμε με τη δική μας λαϊκή προοπτική. Κάθε λαός έχει μόνο ο ίδιος το δικαίωμα και την αποστολή από την ίδια του ψυχοσύνθεση ξεκινώντας, με το δικό του ψυχικό τηλεσκόπιο, να δει την ιστορία του σαν ζωντανό υπάρχον δημιούργημα, σαν γεφύρι συνδετικό των γενεών. Οι ξένοι ιστοριογράφοι  μπορούν να μας δώσουν χρονολογίες και γεγονότα, όχι όμως και τη μεταφυσική οντότητα, που χρειάζεται κάθε ιστορία για να ενθουσιάσει και να σπρώξει το λαό της σε ανάλογες μεγάλες πράξεις. 

ΣΙΤΣΑ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ  

 

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

           

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ!

Ας βαδίσωμε προς τα εκεί όπου μας καλεί η μοίρα, οι Θεοί και η αδικία των εχθρών μας. Ας τολμήσωμε λοιπόν!

Γάιος Ιούλιος Καίσαρ

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού 

6 Φεβρουαρίου 1945 - 79 Χρόνια από την δολοφονία του Robert Brasillac

 Παρίσι, 6 Φεβρουαρίου 1945, φρούριο Montrouge, ώρα 9.38 το πρωί. Το "Ζήτω η Γαλλία" λες και το μεταφέρει η ριπή που το ακολουθεί, παντού. Το σώμα του μεγάλου εθνικοσοσιαλιστή λογοτέχνη και συντάκτη της εφημερίδας Είμαι παντού, Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, κείτεται στο χώμα. Είχε καταδικαστεί γιατί "τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ". Πορεύτηκε περήφανος προς τον θάνατο και παρέμεινε πιστός. Μέχρι το τέλος. Οι σφαίρες της γαλλικής δημοκρατίας δεν σκότωσαν ούτε το έργο ούτε το πνεύμα του. Είναι παντού!

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

30 Ιανουαρίου 1933- 91 χρόνια από την ανάληψη της εξουσίας

 

[...] Ας έλθη, ότι θέλει: με τον Χίτλερ και πίσω από τον Χίτλερ θα μείνουμε κάποτε ένα λαμπρό παράδειγμα γερμανικής πειθαρχίας, γερμανικής αντοχής και γερμανικής πίστεως γραμμένο μέσα στο βιβλίο της ιστορίας.

Η παλιά λεγεώνα του Χίτλερ, που δεν εκλονίσθη ποτέ!   

30 Ιανουαρίου 1933 

Είναι σαν όνειρο σχεδόν! Η Βιχελμστράσσε μας ανήκει. (δρόμος του Βερολίνου όπου βρισκόταν το μέγαρο του προέδρου του Ράιχ) Ο Φύρερ εργάζεται ήδη στην καγκελαρία του Κράτους. Στεκόμεθα στο παράθυρο και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων περνούν στην λάμψη των φώτων, των δάδων που κρατούν, μπροστά στον γηραιόν πρόεδρο του Ράιχ και τον νέο καγκελάριο του Ράιχ και αναφωνούν και εξωτερικεύουν το ευχαριστώ των και την χαράν των.

Το μεσημέρι καθήμεθα όλοι στο Καιζερχόφ και περιμέναμε. Ο Φύρερ ήτο με τον πρόεδρο του Ράιχ. Μια απερίγραπτη αναμονή μας έπαιρνε σχεδόν την αναπνοή. Έξω έστεκαν τα πλήθη μεταξύ του Καιζερχόφ και της καγκελαρίας του Ράιχ σιωπώντες και περιμένοντες. Τι γίνεται μέσα;

Οι δικοί μας είναι γεμάτοι από διάφορα συναισθήματα. Αμφιβολία, Ελπίς, Ευτυχία και αποθάρρυνσης. Πολλές φορές απατηθήκαμεν για να μπορέσουμε να πιστέψουμε τελείως στο θαύμα. Ο επιτελάρχης Ρέμ στέκει διαρκώς στο παράθυρο και παρακολουθεί την έξοδο της καγκελαρίας. Από εδώ θα εξέλθει Ο Φύρερ. Θα μπορέσουμε να δούμε στο πρόσωπό του αν πέτυχε. Κουραστική η ώρα της αναμονής! Τέλος φτάνει ένα αυτοκίνητο στη γωνία της εισόδου. Τα πλήθη φωνάζουν και χαιρετούν. Φαίνεται να διαισθάνονται, ότι πρόκειται περι της μεγάλης αλλαγής η ότι πραγματοποιήθηκε ήδη. 

Ο Φύρερ έρχεται! 

Μερικά λεπτά αργότερα είναι στο δωμάτιο που ευρισκόμεθα! Σιωπά και εμείς όλοι σιωπούμε. Όμως τα μάτια του είναι υγρά! Ναι, έγινε!

Ο Φύρερ έγινε καγκελάριος. Έθεσε τον όρκο του ενώπιον του προέδρου του Ράιχ. Η μεγάλη απόφασις έγινε. Η Γερμανία στέκει προ της ιστορικής στροφής της.

Όλοι είμεθα βουβοί από συγκίνηση. Καθένας μας σφίγγει το χέρι του Φύρερ και είναι σαν να ξανακλείσθηκε εδώ πάλι ο παλαιός μας δεσμός της πίστεως. 

Θαυμάσιο! Πόσο είναι απλός Ο Φύρερ στο μεγαλείο του και πόσο μέγας στην απλότητά του. 

Εδώ αλαλάζουν τα πλήθη προ του Καιζερχόφ. Η αναγόρευσις του Χίτλερ είναι σχεδόν ήδη γνωστή. Οι χίλιοι γίνονται δέκα χιλιάδες. Ένα απέραντο ανθρώπινο κύμα χύνεται στη Βιχελμστράσσε.

Αρχίζουμε αμέσως την εργασία. Η βουλή διαλύεται. χρειάσθηκε πολύς κόπος έως που να πείσωμεν τους συναδέλφους μας εις την βουλή. Σε τέσσερεις εβδομάδες θα γίνουν οι νέες εκλογές. η κυβέρνηση θα αποτανθή ήδη σήμερον με μια ανακοίνωση προς τον Γερμανικό λαόν.

Πηγαίνω στο γραφείο της περιοχής και αναγγέλλω εκεί σε μια εορτάσιμο ησυχία την κατάσταση των πραγμάτων. Όλοι είναι συγκινημένοι και κατάβαθα ταραγμένοι. Εις την αίθουσαν αυτή εις την οποία κάποτε έπρεπε να υποστούμε κάποια δοκιμή νεύρων, κυριαρχεί τελεία σιωπή όπως σε εκκλησία.

Τώρα ο αγώνας για την αρχή ευρίσκεται οπίσω μας. Τώρα πρέπει να εργασθούμε πάλι για να κρατήσωμεν την αρχήν.

Στο Καιζερχόφ  συνομιλεί ήδη ο Φύρερ με τον νέο υπουργό του Ράιχ φον Μπλόμπεργκ. Η εργασία της Κυβερνήσεως αρχίζει. Το υπόλοιπον της ημέρας περνά σαν σε όνειρο. Τα πάντα μου φαίνονται σαν παραμύθι. Αργά πλακώνει το βράδυ την πρωτεύουσα.

Στις επτά φαίνεται το Βερολίνο σαν ένας σωρός ξαφνιασμένων μυρμήγκων. Και κατόπιν αρχίζει η λαμπαδηφορία. Ατελείωτη απέραντη από τις επτά η ώρα  ως την μία μετά τα μεσάνυχτα βαδίζουν τα πλήθη πρό της καγκελαρίας. Άνδρες ταγμάτων εφόδου και ασφαλείας, νεολαία του Χίτλερ, λαός, άνδρες, γυναίκες, πατέρες που σηκώνουν τα παιδιά των στα χέρια και σηκώνουν προς το παράθυρο του Φύρερ. Ένας απερίγραπτος αλαλαγμός. Μερικά μέτρα από την καγκελαρία  στέκει στο παράθυρο του ο πρόεδρος του Ράιχ, μια υψηλή ηρωική μορφή μεγαλοπρεπής και ζωσμένη με μυστικιστική γοητεία. Με το μπαστούνι του χτυπά κάπου, κάπου τον ρυθμό του στρατιωτικού μάρς. Εκατό χιλιάδες και εκατό χιλιάδες περνούν  με αιώνιο όμοιο βήμα κάτω από τα παράθυρα.

Είναι το ξεκίνημα του Έθνους!

Η Γερμανία ξύπνησε

Σε μια αυθόρμητη έκρηξη τάσσεται ο λαός προς την επανάσταση του Γερμανού.

Είναι απερίγραπτον, τι συμβαίνει μέσα στην καρδιά μας. Θα ήθελα να γελώ και να κλαίω.

Εξακολουθούν να έρχονται νέα πλήθη και να αλαλάζουν και να φωνάζουν. Προ της καγκελαρίας του Ράιχ πάνω στην πλατεία  Βίλχελμ κάθονται εκατοντάδες νέοι πάνω στα δέντρα και επαναλαμβάνουν εν χορώ την χαράν των προς τον Φύρερ.

Ο λαός του τον χαιρετά

Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί μεταδίδουν για πρώτη φορά μια διαδήλωση του γερμανικού λαού. Ομιλούμε για πρώτη φορά σε όλους τους γερμανικούς πομπούς. Μπορώ συγχρόνως μόνον να πω, ότι είμεθα αμέτρητα ευτυχείς και ότι θέλουμε να εργασθούμε.

Όταν αργά μετά τα μεσάνυχτα άρχισε να τελειώνει η παρέλασις στέκουν ακόμα δέκα χιλιάδες άνθρωποι προ της καγκελαρίας και τραγουδούν το τραγούδι του Χόρστ Βέρσελ. Ομιλώ σύντομα στα πλήθη και τελειώνω με ένα ζήτω για τον Χίντεμπουργκ και τον Φύρερ. Σε ένα τρελό ενθουσιασμό περνά  η νύχτα του μεγάλου θαύματος. Επί τέλους αδειάζει η πλατεία. Κλείνομε τα παράθυρα και είμεθα περικυκλωμένοι από μια απέραντο σιωπή. Ο Φύρερ βάζει τα χέρια του στους ωμούς μου, χωρίς να πει λέξη.

Κατά τις τρείς μετά τα μεσάνυχτα έρχομαι σπίτι.

Ο αρχηγός τάγματος Χαν από το Σαρλότενμπουργκ μου φέρει την φοβερά είδησιν, ότι οι κομμουνισταί δολοφόνοι σκότωσαν τον σύντροφόν μας Χάνε Μαικόβσκι ο οποίος παρέλασε προ μερικών ωρών μπροστά στον Φύρερ. Στο πλευρό του έπεσε και ο αστύνομος ασφαλείας Τσάουριτζ.

Μια στάλα πίκρα πέφτει μέσα στο αφρισμένο ποτήρι της χαράς. Τώρα όμως όλα θα φτιάξουν. Σε δύο ως τρείς μήνες θα αποκατασταθεί η ησυχία και η τάξις εις την Γερμανία.

Το νέο Ράιχ ξύπνησε. Εγκαινιάσθηκε με αίμα. Μια εργασία δεκατεσσάρων ετών στεφανώθηκε από νίκη. Είμεθα στο σκοπό. Η γερμανική επανάστασις αρχίζει!  

Πηγή: Goebbels Joseph Paul- Από το Καϊζερχόφ εις την Καγγελαρίαν του Ράϊχ-Μια Ιστορική Περιγραφή σε Φύλλα Ημερολογίου (Από 1 Ιανουαρίου 1932-1 Μαϊου 1933) Νέα Γενεά 1935. 

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού